The Outer Worlds [RECENZJA]: mały może więcej

Wciągający świat The Outer Worlds

Przedłużam sobie rozgrywkę tak bardzo, jak tylko się da. Nie chcę opuszczać tego świata, nie chcę rozstawać się z bohaterami, których tak polubiłem, którzy – jak chyba w każdej grze Obsidianu – na jakiś czas stali się moimi przyjaciółmi. Kiedy Parvati z zachwytem zareagowała na malowniczy wodospad w Roztoce, siedzibie wyjętych spod prawa przemytników, ucieszyłem się, że mogłem ją tam zaprowadzić. Dziewczynie, pochodzącej z zapyziałej osady na planecie Tera 2 – głównej siedzibie wszystkiego, co korporacyjne w tym układzie słonecznym – po prostu się to należało.

Uważnie czytam wszystkie wiadomości, notatki czy maile, znajdowane na porozrzucanych w świecie gry terminalach. Nie tylko dlatego, że są bardzo dobrze napisane i, co równie ważne – przetłumaczone. W ogóle jakość polskiej wersji, choć sprowadzającej się tylko do napisów, jest zaskakująco wysoka. Rzadko kiedy zdarzają się gry przetłumaczone tak sprawnie i jednocześnie błyskotliwie. Jedną z moich ulubionych rzeczy jest produkt seropodobny “Serbeton” – nie zawierający betonu. Nie do jedzenia oczywiście, jako przykład tłumaczenia.

Czytam, bo wszystko to poszerza moją wiedzę o tym fascynującym świecie i sprawia, że jeszcze bardziej czuje się jak jego mieszkaniec. Poznawanie coraz to dziwniejszych korporacyjnych regulacji tego dystopijnego świata pozwala docenić wyobraźnię i inwencję twórców. Przeglądanie wiadomości przypadkowych ludzi ułatwia zakorzenienie tego wszystkiego w codziennym humanizmie.

Najlepsi przyjaciele pod słońcem

A przy tym wszystkim, jak z wieloma rzeczami w The Outer Worlds, gra widzi i nagradza moją drobiazgowość. Kiedy znalazłem w opuszczonej placówce firmy oceny kwartalne pracowników, mogłem rzucić w twarz krytyką zadufanemu w sobie przywódcy Gwiezdnej Zatoki. Kiedy odkryłem, że smutny były policjant, który prosił mnie o znalezienie pamiątki po jego oddziale, wcale nie znajdował się w rejestrach komendy, mogłem wypytać go o jego rzeczywiste motywacje.

Wiele czasu spędzam na ekranach towarzyszy. Na pierwszy rzut oka prosty system wyposażania i sterowania ich podstawowymi zachowaniami pozwala w rzeczywistości na konstruowanie całkiem ciekawych kombinacji. Dałem Parvati najcięższy możliwy pancerz i miotacz ognia – teraz, choć ustawiona na “atak dystansowy”, mając broń o niskim zasięgu tak czy inaczej bierze na siebie pierwszą falę wrogów. Nyoka z ciężkim karabinem maszynowym wspiera z oddali. Czasami ja sam nie jestem nawet potrzebny.

Jest tak również dlatego, że chociaż początkowo umierali oni niemal w każdej walce (gram na wysokim poziomie trudności – na normalnym gra nie jest w ogóle wymagająca), to teraz potrafią wytrzymać więcej ode mnie. To kolejny efekt podjętych przeze mnie decyzji. Tak pokierowałem rozwój swojej postaci, by najmocniej rozwinąć umiejętności, przekładające się na skuteczność towarzyszy. Lubię być z boku. To nie tylko moja przygoda.

RPG wypełnione cudownymi detalami

Dokładnie oglądam każdy przedmiot, czytam każdy opis. Są stworzone z takim poczuciem humoru, że żal byłoby je omijać. Nawet najdrobniejsze batoniki, cukierki, obiadki instant – przedmioty, które dają tak niewielkie bonusy, że po pewnym czasie niespecjalnie przywiązuje do nich wagę funkcjonalnie – dodają kontekstu i pozwalają jeszcze bardziej zanurzyć się w tym świecie.

No i oczywiście nie używam szybkiej podróży. Chociaż na wysokim poziomie trudności jeszcze mogę. Przestaje być ona szeroko dostępna jedynie na najwyższym – Supernowa – który wprowadza też elementy survivalowe. Ale nie chcę. Nie tylko dlatego, by jeszcze bardziej przedłużać sobie grę. Bo i tutaj twórcy umieścili dla gracza takiego jak ja niespodzianki.

Gdybym wczoraj, wracając z ukrytej bazy korporacji na Monarchu, po prostu przeniósł się do Gwiezdnej Zatoki, nie odkryłbym pojmanej przez maruderów sklepikarki, z dala od utartych ścieżek. Teraz stoi na rozdrożach i dziękuje mi za ratunek przy każdym spotkaniu.

Recenzja The Outer Worlds – podsumowanie

Nie wiem, ile jeszcze będę grał w The Outer Worlds, ale mam nadzieję, że jak najdłużej. To świat, z którym nie chcę się żegnać, kosmiczna przygoda, której nie chcę kończyć. Kolejny dowód na to, że “mniej” to czasami “więcej”. Nie potrzeba wcale wielkiego, otwartego świata i dziesiątków zadań pobocznych. Czasami wystarczą względnie małe plansze, wypakowane zawartością i bardzo dobre pisarstwo, dzięki któremu wszystko ożywa w wyobraźni gracza.

To chyba najważniejszy sposób, w jaki recenzowane The Outer Worlds nawiązuje do najlepszych RPG z dawnych lat. Gra wymaga wyobraźni i wyobraźnię pobudza. A z rozbudzoną wyobraźnią ograniczają mnie tylko gwiazdy.