Hokus Pokus: Różowa Pantera – Kultowe Gry Przygodowe #11

Przygody Różowej Pantery – zaczynamy od drugiej części

Oryginalnie Hokus Pokus: Różowa Pantera to tak naprawdę sequel wydanej dwa lata wcześniej, w 1996 roku, gry Na kłopoty Pantera. Tak się niestety niefortunnie złożyło, że na polskim rynku obie pozycje zostały wydane w dość zbliżonym do siebie okresie i… pomylono ich kolejność. W efekcie Hokus Pokus powszechnie uznawany jest za pierwszą część, Na kłopoty Pantera pełni zaś rolę kontynuatora.

O zaistniałym nieporozumieniu świadczą choćby materiały promocyjne. Na okładce Na kłopoty Pantera widzimy następujący slogan: „Cezary Pazura w nowych, niesamowitych przygodach Różowej Pazury w grze”. Muszę otwarcie przyznać, że najwyraźniej z tego powodu dane mi było zagrać tylko w Hokus Pokus, będąc przekonanym, że sięgam po pierwszą część. Po dwójkę (z jakichś innych przyczyn) już nie sięgnąłem. Dlatego w niniejszym artykule skupiamy się na Hokus Pokus – drugiej… ale jakby pierwszej pozycji z tej dylogii.

Ruszamy w przygodę, czyli Różowa Pantera zwiedza świat

Był chłopiec mający do magii zacięcie,

zaś czarowanie to trudne zajęcie…

Od takich słów padających w narracji pozakadrowej rozpoczyna się cała historia. Chłopiec imieniem Nathan, o którym mowa, mieszka w ekskluzywnej rezydencji. Przebywa w swoim pokrytym mrokiem pokoju, gdy na dole domu jego zamożni rodzice wydają prestiżowe przyjęcie dla śmietanki towarzyskiej. Na zabawę trafia także Różowa Pantera, której uwagę w pewnym momencie skupia oddalające się od grona dorosłych dziecko. Córka pary Japończyków chcąc trochę pobiegać po dużej rezydencji, trafia wreszcie do pokoju Nathana i na skutek przypadkowego zetknięcia się z jego czarami zamienia się w… ogromnego potwora.

Na szczęście monstrum zachowało cechy małej dziewczynki i jest spokojne, grzeczne. Niemniej odczarować wszystko trzeba. Nathan prosi wobec tego Panterę o pomoc. Wspólnie ze zwierzęcym bohaterem musimy odnaleźć zaklęcie, które pozwoli przywrócić Japonkę do jej prawdziwej postaci.

Show Cezarego Pazury, czyli o dubbingu w grze

Nie zdarzyło się jeszcze, abym już na tak wczesnym akapicie danego artykułu napisał o dubbingu, lecz w tym przypadku jest to szczególnie uzasadnione. Hokus Pokus bowiem to przykład wybitnej pracy osoby użyczającej swojego głosu. W drugiej połowie lat 90. Cezary Pazura konsekwentnie częściej wybierał scenariusze komediowe i pomimo co najmniej kilku znakomitych ról bardziej dramatycznych, stał się aktorem kojarzonym przede wszystkim z kinem humoru. Jego zdolności nie tylko mimiczne, lecz także wokalne, idealnie wpisały się w zwariowany świat Różowej Pantery.

Pazura swoim talentem ubarwia przygodę, a postać Pantery czyni jeszcze zabawniejszą. Szkoda, że pozostałe nazwiska z obsady już tak dobrze się nie spisały i zwłaszcza w przypadku bohaterów dziecięcych ich dubbing brzmi dość sztucznie. Zabrakło już tej lekkości oraz polotu co w przypadku Pazury.

Hokus Pokus: Różowa Pantera jako gra typu „point and click”

Do pełni szczęścia wystarczy nam jedynie mysz. Zabawa w Hokus Pokus nie wymaga od grających niczego więcej. Kursor stanowi biała łapka i oczywiście służy do wykonywania dwóch podstawowych czynności – poruszania się Różową Panterą oraz kolekcjonowania przedmiotów.

Obiektów, którymi uzupełnimy nasz ekwipunek, jest dużo, a chowa je Pantera w swoim futrze. O ile w przypadku większości recenzowanych w naszym cyklu gier zwracałem uwagę na to, jak wiele i gdzie swoje skarby lokuje dany protagonista, tak w tym przypadku, biorąc pod uwagę ogólny charakter utworu od Wanderlust Interactive, futro jako miejsce dla przedmiotów potraktuję jako sympatyczny akcent komiczny. Tym bardziej, że zbieranych rzeczy jest nie tylko sporo (w przeciwieństwie do ubogiej pod tym względem wspominanej poprzednim razem Syberii), ale jesteśmy w stanie zabrać ze sobą nawet… mamuta.

Ciekawym rozwiązaniem jest sposób podglądania tego, co posiadamy. Każdy z przedmiotów pokazuje nam się z osobna w dużym zbliżeniu i możemy strzałkami w lewo lub w prawo podziwiać naszą kolekcję i dokładnie przyglądać się temu, co zabraliśmy. Jest to o tyle istotne, ponieważ w grze dominują plany pełne i czasami sięgając po przedmiot mniejszego rozmiaru (i dodatkowo wrastający w kolorowe otoczenie), początkowo nie jesteśmy do końca przekonania, czym on właściwie jest.

Klasycznych dla przygodówek zagadek właściwie brakuje, choć główny wątek poszukiwania zaklęcia mógłby ich obecność sugerować. Wszystko raczej opiera się na sięganiu i stosowaniu danych przedmiotów, lecz nie wymaga to od grającego specjalnego wysiłku intelektualnego. Jeżeli już się pojawiają jakieś łamigłówki, to ich skala trudności może stanowić wyzwanie dla młodszego grona użytkowników. Na skutek tego istnieje ryzyko, że w opinii starszych grających Hokus Pokus okaże się przygodą zwyczajnie za krótką.

Scenerii podziwiamy całkiem sporo – wędrujemy przez Rosję, Izrael, Kenię, Grecję czy Indonezję. Przygody czekają na nas zarówno nad morzem, jak i w terenach górskich, a nie zabraknie ich także na mroźnej Syberii czy gorącym Olimpie. Od razu należy podkreślić, że strona graficzna to jedna z najmocniejszych zalet omawianego produktu. Sprawdzona komiksowa kreska jest przyjemna dla oka, zmiany pór roku oraz warunków atmosferycznych urozmaicają kontynentalną podróż, a ponadto autorzy zadbali o mnogość szczegółów, dzięki czemu wnętrza wyglądają autentycznie. Czasami tego wyposażenia jest aż za dużo i trochę więcej czasu może pochłonąć przesuwanie kursora po całej scenerii, aby sprawdzić, czy gdzieś w kącie albo na najwyższej półce pod sufitem nie znajduje się jednak coś do zabrania lub natychmiastowego użycia.

U niektórych graczy tak liczne zmiany lokalizacji oraz mnogość wątków i szczegółów może wywołać poczucie chaosu. Świat przedstawiony został porządnie rozbudowany, ale pewnie znajdą się głosy, zgodnie z którymi zanika w tej historii motyw przewodni. Powiązanie pewnych wątków pobocznych z głównym, czyli szukaniem zaklęcia, może się wydawać naiwne lub trochę na siłę i podobnie jak w Księciu i Tchórzu, gdzie również dochodzi do częstych zmian miejsc, w Hokus Pokus momentami gubi się myśl przewodnia.

Grę promowano jako produkt o wymiarze edukacyjnym. Oczywiście odwiedzanie licznych zakątków świata prowadzi do zderzenia kulturowego i użytkownik może się sporo dowiedzieć. Poza tym na co dzień pracujący jako akwizytor Pantera niesie ze sobą książkę (jaką miał zamiar sprzedać) z szeregiem informacji oraz ciekawostek dotyczących państw z całego globu, zatem w trakcie wędrówki można do niej zajrzeć i dowiedzieć się na temat państwa, które odwiedzamy w grze. Z drugiej strony uczciwie przyznam, że nie przypominam sobie, aby tych już blisko dwadzieścia lat temu Hokus Pokus znacząco poszerzył moją ówczesną wiedzę. Najwidoczniej do podręcznika Pantery zaglądałem zbyt rzadko…

Słabszą stroną gry są prowadzone przez Panterę rozmowy. Co prawda bohaterów jest dużo, ale z każdym dyskutujemy na z góry zaplanowany jeden temat. Nie mamy do wyboru kilku opcji dialogowych i po kliknięciu na daną postać pozostaje nam jedynie zamienić się w słuch. Bez wątpienia cierpi na tym ogólny poziom decyzyjności w omawianej grze.

Recenzja Hokus Pokus: Różowa Pantera – podsumowanie

Wyprodukowana przez Wanderlust Interactive gra Hokus Pantera to znakomita przygodówka, zachwycająca dubbingiem Cezarego Pazury, bardzo ładną warstwą wizualną oraz rozbudowanym światem przedstawionym. Da się jednak wyczuć, że jest to pozycja skierowana do nieco młodszego grona odbiorców i pod tym względem nie wydaje się dziełem uniwersalnym.