Westworld: co 3. sezon wnosi do serialu? Przemyślenia po pierwszych odcinkach

Co do tej pory pokazano nam w Westworld?

Westworld to kontestujący transhumanizm Pinokio dla dorosłych. Czarny koń HBO to ambitna opowieść o etyce, humanizmie i transhumanizmie. Akcja obu dotychczasowych sezonów umiejscowiona była w parku rozrywki dla dorosłych. Ludzie, którzy mogli sobie pozwolić na opłatę za pobyt w parku, uczestniczyli w rozgrywce live action role playing (LARP).

Wszystkie postaci, które gracze spotykali, były androidami. Wyszły spod igły drukarek 3D firmy Delos. Rzeczona korporacja jest właścicielem wszystkich tego rodzaju tematycznych parków rozrywki. W drugim sezonie dowiadujemy, że Dziki Zachód nie jest jedynym dostępnym settingiem tematycznym parków rozrywki. Mamy do czynienia z kolonialnym imperium ‘gdzie słońce nigdy nie zachodzi’, a także feudalną Japonią.

W pierwszym sezonie Westworld pierwsze skrzypce gra demiurgiczny Geppetto. W tę rolę wcielił się fenomenalny Anthony Hopkins. Jedną ze scen fundamentalnych dla unikalnego klimatu serialu jest akt przesłuchania nawiedzonego androida cytującego Szekspira. Ten końcowy fragment pierwszego odcinka sprawił, że momentalnie stałem się psychofanem tej serii.

Etyczne zagadnienia na temat wykorzystywania sztucznej inteligencji nie są w science fiction niczym nowym, co najlepiej udowadnia nasz tekst o człowieczeństwie androidów. Hipotetyczna kwestia praw androidów to stosunkowo mało eksploatowana kwestia. W czasach, w których ludzie coraz częściej zastanawiają się nad prawami zwierząt i temat ten jest często podnoszony przez opinię publiczną, nie jest pozbawione sensu spekulowanie na temat potencjalnych praw sztucznych bytów posiadających samoświadomość.

Westworld to wizja czasów, w których twórcy przyoblekli już sztuczną inteligencję w ciała łudząco podobne do ludzkich.

Trzeci sezon otwiera wrota parku i pokazuje świat poza nim

Robert Ford, postać grana przez Anthony’ego Hopkinsa, w pierwszym sezonie zdaje się nieustannie medytować nad konsekwencjami i potencjalnym impaktem swojego dzieła w starciu ze światem zewnętrznym. Drugi sezon pokazuje nam jak daleko demiurgiczny twórca posunął się w swoich mistyfikacjach. Ile postaci, które uważaliśmy za ludzi z krwi i kości, to w rzeczywistości syntetyki. Dopiero w 3. sezonie Westworld wychodzimy daleko poza granice parku.

W drugim sezonie obok Eda Harrisa nie znajdziemy zbyt wiele dużych nazwisk z wielkiego ekranu. W trzecim sezonie serialu trochę się to zmienia. Do obsady serialu dołącza Aaron Paul – i to nie w byle jakim akompaniamencie. Aktor znany lepiej jako Jesse Pinkman z Breaking Bad albo Todd z BoJack Horseman ma dosyć mocne wejście przy kawałku z dyskografii Death Grips. Ciężko sobie wyobrazić lepszy kawałek do przedstawienia widzom futurystycznej dystopii.

To, czego widzowie znający poprzednie sezony prawdopodobnie się nie spodziewają, to fakt, jak bardzo cyberpunkowe jest społeczeństwo w uniwersum Westworld. Design technologii jest oczywiście bardzo elegancki. Mamy do czynienia z produktami premium. Do tego już nas przyzwyczajono w poprzednich sezonach. Jej sznyt przywodzi na myśl X-COM2 i Oblivion z Tomem Cruise. Wygląd nowinek technologicznych to nie zrzyna z generycznej cyberpunkowej estetyki i chwała twórcom za to.

Niemały zachwyt budzi przemiana Dolores Abernathy, granej przez Evan Rachel Wood. Już w połowie drugiego sezonu było widać jak kiełkuje w niej ta żarliwa chęć przywrócenia sprawiedliwości dziejowej. Natomiast ukazanie jej w innym anturażu niż farmerskie fatałaszki robi oszałamiające wrażenie. Niby patrzymy na tę samą aktorkę grającą tę samą postać, a jednak odnosimy wrażenie, że zmiana wizerunkowa to odcięcie się grubą kreską od uległości i niewolniczej przeszłości w parku.

Androidka popełnia raz za razem czyny, które dla androidów z parku mogłyby uchodzić za tabu. Po chwili jednak łapiemy się na tym, że zmiana algorytmów to znany nam od zawsze mechanizm adaptacji i instynkt przetrwania. Skopiowanie siebie samego to również element tej strategii.

Gwiazdorska obsada 3. sezonu Westworld to dobry wybór

Jeżeli jesteście fanami tej serii, to zapewne lubicie również Maeve. Postać charyzmatycznej, elokwentnej burdelmamy odgrywana jest przez Thandie Newton. Aktorka grała już w sporej ilości filmów, ale zazwyczaj były to role epizodyczne. W Westworld pod skrzydłami Jonathana Nolana pokazuje jak dobrą jest aktorką i czemu warto dawać jej kluczowe role. Pokazała to już w obu sezonach, ale w trzecim również nie zwalnia tempa. W jej postaci widać echa melancholii i rzewności z drugiego sezonu, ale wróciło też sporo rezolutności znanej już z pierwszego sezonu. Aktorka robi naprawdę świetną robotę.

Last but not least – Bernard Lowe. Prawa ręka Geppetto. Można z powodzeniem stwierdzić, że to serialowy Pinokio. Tyle, że w krzywym zwierciadle. Postać grana przez Jeffreya Wrighta dopiero w drugim sezonie dowiaduje się, że nie jest człowiekiem. Zegarmistrz dowiaduje się, że sam jest zegarem. Jeffrey Wright odgrywa to zakłopotanie w bardzo przekonywający sposób. W trzecim sezonie jest mniej zamotany, a ponadto zdeterminowany, by odkryć agendy Dolores. Ma świadomość, podobnie zresztą jak tajemniczy, nowy gracz obrazowany przez Vincenta Cassela, że jedyną osobą, która może równać się z intelektem Dolores, jest nie kto inny jak Maeve.

W nowym sezonie pojawia się również znany z Sons of Anarchy charakterny Tommy Flanagan. Gra dosyć istotną postać, która jest intensywnie przeciągana pod pokładem przez scenarzystów.

Najwięcej uwagi przyciąga lakoniczny wątek sztucznej inteligencji, która zawiaduje społeczeństwem poza parkiem. Kluczową sprawą jest tu plot twist związany z postacią graną przez Aarona Paula. Zalążki chemii między nim a Dolores mogą poprowadzić do nietuzinkowych nitek w tym misternie utkanym scenariuszu.

3. sezon Westworld po pierwszych odcinkach – podsumowanie

Pierwszy sezon jechał mocno na podwoziu jakim jest szalenie dobra gra aktorska sir Anthony’ego Hopkinsa. Niemniej jednak to skrypt scenariusza sprawia, że aktor, który zwykł mocno analizować przydzielane role, mógł wyciągnąć z niego taką gęstą esencję, by nadać jej jeszcze więcej głębi i wyrazu. Kto dobrnął do końcówki pierwszego sezonu wie, że apogeum było spektakularne, kuriozalne i przesycone gorzką ironią.

Po takim spektaklu ciężko było podnieść poprzeczkę jeszcze wyżej. Dlatego drugi sezon był siłą rzeczy nieco słabszy. Podobny case zaliczył True Detective. Po genialnym, klimatycznym pierwszym sezonie z chemią duetu McConaughey/Harrelson ciężko było cokolwiek zrobić Farrelowi. Niestety, nie tylko o grę aktorską się tam rozchodziło. Scenariusz nie miał w sobie mistycyzmu, a zamiast tego miał jeszcze więcej duszącego, egzystencjalnego znoju przed którym statystyczny widz raczej woli uciec niż oglądać na ekranie.

Trzeci sezon Westworld daje nam nową perspektywę na lore świata, w jakim umiejscowiony jest serial. To spojrzenie świeże i dosyć egzotyczne jak na dystopijną wizję. Odnieść można wrażenie, że bez pośpiechu scenarzyści odzierają przed widzem jej fasady. Podobnie postępowali też w pierwszym sezonie.

W nowym Westworld dominuje poczucie, że historia ma jeszcze więcej den, a życie śmiertelników jest w podobnym stopniu podminowane co niewolniczy byt androidów. W jakie miejsce zaprowadzi nas tego rodzaju teza postawiona przez scenarzystów? Czas pokaże.

Grafika: HBO.